Van ziek in bed naar een onvergetelijk weekend!

Hier ben ik weer met een verslag! De vorige 2 weken waren van een week lang ziek zijn naar een weekend om nooit te vergeten.

Het weekend begon weer bij touché. Die vrijdag hadden Maaike, Samira en ik besloten naar Curaçao te gaan. Boeken zouden we wel zaterdag doen en alles leek allemaal leuk. Eenmaal op zaterdag waren we allemaal redelijk moe van de nacht ervoor en stelden we het steeds maar uit. Tot 22:30 bleef het nog spannend, maar toen was toch eindelijk het moment dat de enterknop werd ingedrukt en de vlucht naar Curaçao was geboekt. We gaan van 10 januari tot en met 16 januari. Hierbij zijn we van plan een aantal dagen activiteiten te doen en dingen bezoeken en een aantal dagen genieten van de zon, zee en strand. Ook staat Simone van Uden op de planning.
Voor degene die het niet wisten, Simone is samen met haar vriend gaan wonen op Curaçao en een hele mooie B&B begonnen. In Nederland hadden we al afgesproken dat ik langs zal komen en dit gaat nu dan ook echt gebeuren.
Omdat wij alle drie nog nooit op Curaçao zijn geweest, zijn alle tips qua bezichtigingen en goedkope slaapplekken welkom. Ook eventuele vrienden of familie die op Curaçao wonen en het leuk vinden om drie gezellige studenten rond te leiden en te helpen er een leuke tijd van te maken, zijn altijd welkom.

Maandag begon ook voor mij de werkweek weer. Op dat moment voelde ik me nog redelijk goed. Ik was een beetje moe, wat ook kon komen van het weekend. Dinsdag ging het allemaal nog redelijk maar woensdag begon de pijn en koorts heftig te worden. Ik heb woensdag na mijn stage gelijk naar bed gegaan. Ik had hoge koorts, kon niets doorslikken en alles deed pijn. De donderdag en vrijdag ben ik niet meer naar stage gegaan en heb ik alleen maar in bed gelegen, wat hier geen pretje is. Het is hier namelijk altijd heet en de hitte breekt je. Het weekend met mijn huisgenoot Frank jarig. Omdat hij jarig was had ik iedereen van het thuisfront en hier gevraagd een filmpje te maken voor hem waar ze hem op feliciteren. Stefan, de broer van Frank, zal alle filmpjes achter elkaar zetten en wij als huisgenoten zouden het dan zaterdag op zijn verjaardag laten zien. Ook hadden we gezegd dat we zaterdag een partybus hadden geregeld, maar die hadden Josephine en ik stiekem op vrijdag geregeld, wat Frank natuurlijk niet wist. Helaas heb ik al deze momenten op foto’s moeten terugkijken, want ik lag alleen maar ziek op bed. Verder had Maaike vanuit haar stage zaterdag een groot feest georganiseerd waar we heen wilden gaan, maar ook die heb ik niet mee kunnen maken, omdat ik ziek op bed lag.

Maandag ook nog thuisgebleven van stage en geprobeerd alles eruit te zieken. Dinsdag voelde ik me al wel wat beter, had is geen last meer van koorts, maar was mijn keel nog steeds erg opgezwollen. Samen met Carlijn ben ik dinsdag naar de huisarts geweest. Ik wilde een afspraak maken als stagiair, maar ik moest gewoon om 4 uur komen aankloppen. Eenmaal aangekomen en mezelf te hebben gemeld, samen met alle andere zieke mensen in een kleine wachtruimte gezeten. Carlijn en ik vonden het allemaal redelijk lang duren en begrepen niet helemaal waarom. Eenmaal aan de beurt was onze vraag al snel beantwoord. Dokter Geerlings hield van praten. Hij had ook in Nederland gestudeerd en hij vond het erg leuk om hierover te praten. Ook had hij geconstateerd dat mijn oren dichtzaten en ik een keelontsteking had. Hiervoor aan de antibiotica en oordruppels om ervoor te zorgen dat mijn oren weer open gaan. Woensdag en donderdag waren gewone dagen. Ik was nagenoeg weer beter en stage ging gewoon lekker door. Woensdagavond nog naar een Nederlandse band wezen luisteren bij ’t Vat met medestudenten.

Het weekend stond mij een leuk weekend voor de boeg. We zijn naar de Raleighvallen en Voltzberg geweest. Samen met 9 andere stagiairs en Mitchell zijn we ’s ochtend vertrokken. Na 4 uur in een bus te hebben gezeten, moesten we nog 3,5 uur in een klein bootje zitten. Maar dit is het allemaal waard. Onderweg genoten van de natuur, de dieren en het water. We sliepen met 11 man bovenin in een hele grote open hut. Beneden en naast ons sliepen ook nog allemaal groepen. Die zaterdag hebben we in totaal meer dan 7 uur gelopen door de bossen om de top van de Voltzberg te beklimmen (in de brandende zon). Maar het was het allemaal waard. Het uitzicht was erg mooi. Eenmaal weer terug zijn we gaan zwemmen bij een kleine waterval en ook nog bij ons hutje. Toen we gingen zwemmen bij het hutje was er een man op 10 meter afstand aan het vissen op piranha’s, die waren ook aanwezig in het meertje waar we gingen zwemmen. ’s Avonds gegeten en op zaterdag hebben we een vogelspin over ons heen laten lopen. We gingen op zoek bij een klein vliegveld en gelukkig zag Gaby, één van de medestudenten een tarantula hoog in de palmboom. Ondanks ik het heel graag wilde, was het toch wel spannend toen ik mijn hand moest uitsteken. Uiteindelijk de spin op 10 meter van ons hutje vrijgelaten en daarbij was het afscheid van Fred de vogelspin een feit. In de avonden was er ook een lokaal bandje met Surinaamse muziek. Iedere groep nam zelf drank mee en er werd volop gedanst. In de ochtend gingen we tussen de piranha’s onszelf wassen en tandenpoetsen. Hier kwam ik een groep uit Nijmegen en Cuijck tegen. Twee meisjes liepen hier stage in het ziekenhuis en vrienden en familie waren op bezoek. ’s Avonds kwam ik ze weer tegen bij de band en hebben we een drankje gedronken, of 2 drankjes?? Ondanks ik maar half weet waar ze wonen, zal ik ze hopelijk nog eens tegenkomen in Nijmegen om nogmaals een drankje te drinken met ze. Verder hebben we het weekend in de hangmatten geslapen, heerlijk in het meer gezwommen, gevist naar piranha’s (helaas niets gevangen) en twee mooie stapavonden gehouden met als afsluiter een afterparty aan de rechterkant van onze slaapplek. Hier waren alleen niet alle medebewoners van de hut het mee eens en werden we in de ochtend gewekt door een pan en een steel. Het meisje met de pan had geluk dat kees de steen lag te slapen, anders had hij haar vriendelijk verzocht te stoppen. Het weekend was een weekend waar ik nog vele malen aan zou terug denken en waar ik super veel van genoten heb. Dit mede dankzij de leuke groep en de organisatie.
Omdat het zo leuk was hebben Josephine en ik de taak gekregen van Mitchell om een part 2 te organiseren. Deze uitdaging gaan we graag aan en wij hopen er net zo’n leuk weekend van te maken als dit weekend.

Dit waren week twee weken die ik heb beleefd. Hierbij was het ziek zijn echt een grote domper, maar werd dit overtroffen door het onvergetelijke weekend in de Raleighvallen! Tot het volgende verslag en voor foto's kunnen jullie terecht op mijn Facebook.